मोह

उमर जरी माझी ढळली तरी कष्टाचे देणे फिटत नाही

प्रारब्धाच्याही छिलल्या रेषा, कासरा हातचा सुटत नाही

माझ्याच जीवाचे जीर्णदुखणे सांगू किती, हे उमगत नाही

कळता मुक्या जीवांचे बोल, वाटते सुख माझे सरत नाही !

वेदनांचे ढोल वाजवू किती, सुखाचा आलाप संपत नाही

अश्रूंनी चेहरा झाला म्लान जरी, तेज सुखाचे लपत नाही

उगाच का उदास व्हावे ? मळभ मनीचे आता तरत नाही...

वेलींचे नक्षत्रवेडे फुल कस्तुरीच्या गंधभारास झुरत नाही

कलत्या सांजवृक्षाची नादमय पानगळ हूरहुरत नाही

घनगर्द सावल्यांच्या नक्षीचा चकवा, दारात भटकत नाही

जगणे उरलेच किती म्हणून चकोरचांदणे हिरमुसत नाही,

उमर जरी माझी ढळली तरी संसारसुखाचे देणे फिटत नाही. 

भाळीच्या थिजल्या रेषा, घनमोह अंतरंगाचा तुटतच नाही !

- समीर गायकवाड.

केसरिया बालमा

'ती' पहिल्यांदा भेटली तेंव्हा कितीतरी क्षण मंतरलेले होते,
घड्याळातील काटे सुद्धा डोळे विस्फारून आमच्याकडे पाहत होते.
तिच्याशी गळाभेट झाली नाही की एखादी मिठी देखील मारली नाही,
नंतर वाटले हे राहिलेच की !
ते क्षणच इतके मोहित होते की
हे करावे की ते करावे याचा विचार मनात डोकावला नाही,
बस्स काही क्षण हातात हात घालून उभे होतो,
जणू काही जन्म जन्मांतराची जुनी ओळख असावी.
ती द्रोणागिरीवरची संजीवनी आणि
मी शब्दफुलांच्या कोमल परागकणांचा चाहता !
त्या भेटीत काही तरी जादू होती, अनामिक ओढ होती, आपुलकी होती, आस्था होती.
नव्हता विकारांचा लवलेश की नव्हती कुठली आसक्ती !

त्या दिवसानंतर भारलेल्या अवस्थेत मी जगत गेलो
बहुधा ती भारलेलीच असावी, तिचेच गारुड माझ्यावर झाले !
नंतर अधाशासारखा कितीतरी दिवस बोलत होतो, कधी बोलायला न मिळाल्यासारखं !