तू ....

अबोल्यातही एक अर्थ असतो, निशब्दतेतही एक हुंकार असतो,

नसलो जवळ तरी, स्पंदनात तुझ्या मी असतो....

प्रत्येक प्रश्नाला उत्तर नसते, अनुत्तरीत होण्यातही एक उत्तर असते,

नच उतरलो शब्दात तरी, काव्यात तुझ्या मी असतो .... 

दिसण्यातही एक आनंद असतो, दृष्टीचाही एक अथांग शोध असतो,

नसलो भोवताली तरी, डोळ्यांत तुझ्या मी असतो.

कपाळीच्या बटेतही एक माधुर्य असतं, ओठांतही एक आसक्ती असते,

नच स्पर्श केला तरी, देहगंधात तुझ्या मी असतो !

जवळीकीचाही एक कैफ असतो, कैफाचंही एक आत्ममग्न जिणं असतं,

नच सहवास लाभला तरी, परिघात तुझ्या मी असतो.

सटर फटर

तू गुलाब मी काटा, मी चपाती तू आटा

तू केस मी बटा, मी खोबरेल तू जटा

तू पाणी मी लाट, मी आलू तू चाट

तू खरी मी खोटा, मी झारी तू लोटा.

सांग तुझ्याशिवाय कशा कटणार आयुष्याच्या या काटेरी वाटा ?

सोनपाखरू....

काळ्यापांढऱ्या ढगांची दाटी होऊन मेघगर्जना काय झाली,
उन्हात होरपळून गेलेल्या शुष्क पानांनी मिठीच मारली.

दोन चार थेंब वळवाचे आपल्याच नादात काय कोसळले,
माळावरच्या माना पडलेल्या गवताचे भालेच अलगद झाले.

वरुणोत्सुक वारा अंगात आल्यासारखा बेधुंद काय नाचला,
सुरकुतल्या लालपिवळ्या पिकल्या पानांनी बिस्तरा बांधला.

चंद्रमौळी गोठयाच्या कुडात शीतोष्ण सरी काय झिरपल्या,
रेशमी गाईंच्या डोळ्यात अलवार अश्रूधारा पाझरल्या.

पहिला पाऊस आला म्हणून कळ्यांनी ठेका काय धरला,
पाण्याच्या ओघळासरशी मुंगळयांनी रस्ता त्यांचा बदलला.

जलधारांत भिजताच चराचर सगळे कसे गहिवरून गेले,
पण पंख नाही भिजले म्हणून सोनपाखरू हिरमुसुन की गेले.....

- समीर गायकवाड.