Thursday, 10 September 2020

इथल्या आकाशात आता दूरवर निरभ्र दिसत नाही...

आपण दोघांनी अश्मयुगात जन्म घेतला होता
तेंव्हा आपण निसर्गाच्या कुशीत वाढलो, जगलो, मेलो...
जगण्याच्या उर्मीने पुन्हा जन्मलो आपण ताम्रयुगात
तेंव्हा काही संकेत होते जगण्याचे, मरण्याचे.
त्यांचं पालन आपण केलं. बरोबर ना !

श्वासाच्या असोशीने आता आपण पुन्हा जन्मलोय
मात्र या भौतिक सुखसागरात न तू ओळखलंस मला नि मी तुला.
शोधात आपल्याच आपण दोघंही एक काम करतोय
गुगल सर्चमध्ये जात, धर्म, आडनाव, विचारधारा काहीही टाईप करतोय.
उघडया नागडया, क्रूर, बीभत्स, अश्लील वा हिंसक तसबिरी शोधतोय.
खऱ्या खोट्या बातम्यांच्या महापुरात शोधून पहातोय.
खरे तर एकजीवच आहोत आपण तरीही एकेमकां सापडत नाही.
माणूस असण्याचं सत्व जे आपण गमावून बसलॊत.
आता पुन्हा कधी नव्याने कधी जन्म घेतला तर
गाव, शहर, प्रांत, देश, जातधर्म, वर्ण, कुठल्याच सीमा नकोत मला.
सांग काय वाटतंय तुला ?

इथल्या आकाशात आता दूरवर निरभ्र दिसत नाही
तुझ्याही मनात मळभ दाटून आलेय का ?
चालताना रुतणार नाही रस्ता असा उरला नाही
जखमा तुझ्याही पावलांना झाल्यात का ?
जायचे आता कुठे तेही काही केल्या उमगत नाही
गोंधळल्या दिशांचा भास तुलाही झालाय का ?

- समीर गायकवाड

Friday, 15 May 2020

ते ज्या रस्त्यावरून निघून गेले ...


रुळाजवळ तुटून पडलेली ती बत्तीस पावलं 
चालून चालून भेगाळून चिरून गेलेली होती.
त्यांच्या देहावरून रेल्वे गेली तेंव्हा 
ते थकलेले जीव निद्राधीन झालेले…

त्यांचे डोळे तेंव्हा सताड उघडे नव्हते हे एका अर्थाने बरेच होते.
नाहीतर कालच्या रात्री त्यांच्या स्वप्नात आलेलं
त्यांचं चंद्रमौळी घर,
फाटक्या साडीतली बायको,
डोईची चांदी झालेली आई,
दृष्टी अंधुक झालेला जन्मदाता आणि
आपला बाप येण्याच्या खुशीनं अर्धपोटी झोपलेली चिंधूडकी पोरंबाळं,
हे सगळं त्यांच्या डोळ्यात तरळलं असतं.
ते पाहून काहींनी अश्रू पुसले असते तर काहींनी उसासे सोडले असते...

Sunday, 10 May 2020

आईचे सायमाखले हात..

कैकदा खोटं बोललोय आईला.
'मी जेवलोय' असं सांगितल्याशिवाय ती जेवायचीच नाही
मात्र पहिला घास तिच्या ओठावर येण्याआधीच 
ती डोळ्यात रोखून बघायची,
तिथून थेट काळजात उतरायची!
'बापू तू मला फसवू शकत नाहीस' असं म्हणत 
डोक्यावरून हात फिरवत तोच घास भरवायची
माझं जेवण होईपर्यंत समाधानाने पाहत राहायची
मग कुठे, ती जेवायची.

आता अमृताचे घास आहेत पण ती चव नाही,
कारण आता आई देहरुपाने नाही.
मात्र ती वाहते डोळ्यांच्या कडांतून
ती अजूनही तेवते 
देव्हाऱ्यातल्या निरंजनातून..
खिडकीतून येणारा अवखळ वारा 
तिचा गंध घेऊन येतो.
परसातल्या जाईच्या वेलीत ती दरवळते
प्राजक्ताचा सडा होऊन ती अंगणात बरसते
वृंदावनातल्या तुळशींच्या मंजुळेत ती झंकारते
आई नाही अशी कुठली जागा नाही,
ती माझ्या रोमरोमात वसते
रोज रात्री निजताना 
श्वासात माझ्या पाझरते
डोळे मिटताच प्रकटते.
भाळावरुनी हात फिरवते 
तिच्या सायमाखल्या हातांची पुन्हा पुन्हा अनुभूती येते...

- समीर गायकवाड.  







Saturday, 9 May 2020

रुळाजवळ तुटून पडलेली बत्तीस पावलं ...


रुळाजवळ तुटून पडलेली ती बत्तीस पावलं

चालून चालून भेगाळून चिरून गेलेली होती.
त्यांच्या देहावरून रेल्वे गेली तेंव्हा

ते थकलेले जीव निद्राधीन झालेले…


त्यांचे डोळे तेंव्हा सताड उघडे नव्हते हे एका अर्थाने बरेच होते.
नाहीतर कालच्या रात्री त्यांच्या स्वप्नात आलेलं
त्यांचं चंद्रमौळी घर,
फाटक्या साडीतली बायको,
डोईची चांदी झालेली आई,
दृष्टी अंधुक झालेला जन्मदाता आणि
आपला बाप येण्याच्या खुशीनं अर्धपोटी झोपलेली चिंधूडकी पोरंबाळं,
हे सगळं त्यांच्या डोळ्यात तरळलं असतं.
ते पाहून काहींनी अश्रू पुसले असते तर काहींनी उसासे सोडले असते...

शहरातील बेघर भिकारी

शहरातील बेघर भिकारी  रात्री रिकाम्या पोटी  धुळकट आडोशांना झोपी जातात. दिवसभर ते इकडे तिकडे भटकतात रात्रीची झोपायची जागा सलामत राहू दे म्हणून...