Thursday 10 September 2020

इथल्या आकाशात आता दूरवर निरभ्र दिसत नाही...

आपण दोघांनी अश्मयुगात जन्म घेतला होता
तेंव्हा आपण निसर्गाच्या कुशीत वाढलो, जगलो, मेलो...
जगण्याच्या उर्मीने पुन्हा जन्मलो आपण ताम्रयुगात
तेंव्हा काही संकेत होते जगण्याचे, मरण्याचे.
त्यांचं पालन आपण केलं. बरोबर ना !

श्वासाच्या असोशीने आता आपण पुन्हा जन्मलोय
मात्र या भौतिक सुखसागरात न तू ओळखलंस मला नि मी तुला.
शोधात आपल्याच आपण दोघंही एक काम करतोय
गुगल सर्चमध्ये जात, धर्म, आडनाव, विचारधारा काहीही टाईप करतोय.
उघडया नागडया, क्रूर, बीभत्स, अश्लील वा हिंसक तसबिरी शोधतोय.
खऱ्या खोट्या बातम्यांच्या महापुरात शोधून पहातोय.
खरे तर एकजीवच आहोत आपण तरीही एकेमकां सापडत नाही.
माणूस असण्याचं सत्व जे आपण गमावून बसलॊत.
आता पुन्हा कधी नव्याने कधी जन्म घेतला तर
गाव, शहर, प्रांत, देश, जातधर्म, वर्ण, कुठल्याच सीमा नकोत मला.
सांग काय वाटतंय तुला ?

इथल्या आकाशात आता दूरवर निरभ्र दिसत नाही
तुझ्याही मनात मळभ दाटून आलेय का ?
चालताना रुतणार नाही रस्ता असा उरला नाही
जखमा तुझ्याही पावलांना झाल्यात का ?
जायचे आता कुठे तेही काही केल्या उमगत नाही
गोंधळल्या दिशांचा भास तुलाही झालाय का ?

- समीर गायकवाड

No comments:

Post a Comment

हृदयस्थ दरवळ ..

त्या पावसाळी रात्री 'ती' आली होती, 'त्याला' भेटायला गडद झालेल्या अंधारात. बागेजवळच्या वर्दळीच्या कोनाड्यात. तिने टेक्स्ट मेस...