सावलीचे बेट

जास्वंदी बालपणाला होते नियतीचे बाभूळकाटे.
इवलेसे दात होते पण चणे मात्र पोलादाचे होते.

काट्याकुट्यांच्या वाटेवर पाय होते अनवाणी
कोरडे होते ओठ तरी डोळा दाटून होतं पाणी

मातीची कूस होती, चंद्रमौळी छप्पराच्या जोडीनं
वावटळींच्या सोबतीस होती रखरखणारी ऊन्हं 

फाटके होते कपडे तरी शील मात्र शाबूत होते.
पोटपाठ एक झाली तरी हात पसरले नव्हते.

पाऊल घसरलं तरी सावरायला मायबाप होते.
झिजला जरी देह तरी समर्पणातच सुख होते.

सावलीच्या बेटावर आता मोरपंखी आयुष्य जगतो
गतकाळाच्या आठवणींनी तरीही जीव व्याकुळतो ...