चाफ्याच्या पाकळ्यांची नक्षी

तिचा पती अकाली तिला सोडून गेला त्याला आता बरीच वर्षे लोटलीत

तिची मुले आता मोठी झालीत,
किंबहुना तिने अपार संघर्ष करून ती मोठी केलीत.
मुले स्थिर झालीत, त्यांचे लग्नही झालेय.
दरम्यानच्या काळात ती स्वतःला विसरून जगली, 

तिच्या श्वासावर तिचेच नाव नव्हते.

आताशा तिला रात्री झोप येत नाही.
पतीचे भास होतात.
तिच्या मुलांनी कितीही बजावून सांगितले तरी 

बेडरूमची खिडकी ती उघडी ठेवून झोपते.
अखेरीस मोठ्या कश्मकशनंतर रात्री बऱ्याच उशिरा तिला झोप लागते.
मग तिथं बरंच काही घडत राहतं...

कैक वर्षांपूर्वी तिच्या पतीने अंगणात लावलेल्या चाफ्याचा गंध
तिच्या खोलीत एव्हाना दाखल झालेला असतो,
तो तिच्या भोवती रुंजी घालत राहतो.
काही वेळानंतर खिडकीतून आत आलेला उदास धुरकट चंद्र शांत बसून राहतो,
तिच्या खोलीतल्या मंद लाइट्समध्ये विरघळून जातो.
मग चोर पावलांनी तिथं चांदणं येतं
तिच्या श्रमलेल्या भाळावरून हात फिरवत राहतं.

रोज सकाळी ती आरशात पाहते तेव्हा
तिच्या कपाळावर चाफ्याच्या पाकळ्यांची नक्षी उमटलेली असते..

- समीर गायकवाड