अडचणी बऱ्याचदा
आल्या, संकटे आली
दरवेळी
त्यानं तिच्याकडं आर्त पाहिलं
अंतरंगी तुफान असूनही ती अबोल राहिली
जवळ बसून तिने, हातावर त्याच्या हात हळुवार ठेवला
तितकं पुरेसं होतं..
स्पर्शानं
वासना जशा जागतात
त्याहून
अधिक दुःखांचे कढही निवतात
दृढ
होत गेलेल्या सहवासाचा असाही अमीट ठसा असतो !
- समीर गायकवाड
अमावस्येच्या अंधाराचा त्रास काहीच नसतो मात्र
आकाश जेंव्हा लक्ष चांदण्यांनी
लखलखतं तेंव्हा
आपल्या एकटेपणाची जाणीव
अधिक तीव्र होते...
संवाद अर्ध्यात सोडून तू
गेलीस ती रात्र
अजूनही तिथेच रेंगाळते
आहे
रात्रीच्या त्या
वळणावरती तू कधीही आलीस तर
माझी सावली दिसेल तुला...
हवे तर विचार चंद्राला,
जो खिडकीतून दिसत असेल
तुला !
अंगणात कोसळलेल्या उल्का सांगतील तुला
घुटमळतोय तिथेच आत्मा माझा
!
- समीर गायकवाड
सोसाट्याच्या वाऱ्यानं झाडाची पानं न पानं उपसून काढली
डेरेदार जुनाट झाड मुळासकट उपसून निघालं
फांद्यावरच्या घरट्यांसकट कोसळलं
रणरणत्या उन्हांच्या साक्षीत गहिवरलेल्या मातीने
गर्भातली काही मुळं घट्ट धरून ठेवली.
दिवस काही असेच शुष्क गेले
एक अवकाळी पाऊस काय झाला
मातीच्या गर्भातल्या कोमेजल्या मुळांनी
जिंदाबादच्या घोषणा दिल्या.
आता लवकरच मातीच्या आभाळभर अस्मितेनं
एक अंकुर फुलून येईल.
अंधारलेल्या दिक्कालाच्या सीमेवर
तेव्हा मी उभा असेन औक्षणासाठी
डोळ्यांचे दिवे घेऊन!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
लग्न
होऊन ती सासरी गेलीय.
घरासमोरून
तिच्या जाताना,
खिडकीची
चोरटी नजर अजूनही माझ्यावर असल्याचे भास होतात.
अंगणातला
तिच्या,
म्लान
झालाय मोगरा अन ओसरलाय बहर अबोलीचा.
बिलोरी
सावल्यांतुनी वेलीच्या,
दरवळ
तिच्या लडिवाळ बटांचा वाहतोय अजूनही.
पहिल्या
माहेरपणाला आल्यावर,
तिच्या
सौंदर्याच्या शब्दकळा काळजात साठवून घेतल्यात.
तेंव्हापासून कवितेत माझ्या,
गंध
तिचा दरवळतोय....
जास्वंदी बालपणाला नियतीचे बाभूळकाटे होते
इवलेसे दात होते पण चणे मात्र पोलादाचे होते
काट्याकुट्यांच्या वाटेवर अनवाणीच पाय होते
मातीची कूस होती अन् आभाळाचे छप्पर होते
वावटळींच्या सोबतीला रखरखणारे ऊन होते
कोरडे होते ओठ तरी डोळ्यात मात्र पाणी होते
कपडे होते फाटके तरी शील मात्र शाबूत होते
पोटपाठ एक झाली तरी हात पसरलेले नव्हते
पाऊल घसरलं तरी सावरायला मायबाप होते
झिजला जरी देह तरी समर्पणातच सुख होते
सावलीच्या बेटावर आता मोरपंखी आयुष्य जगतो
गतकाळाच्या आठवणींनी तरीही जीव व्याकुळतो ...
रित्यापोटी धगधगत्या भुकेचा पाठलाग करताना
पाय कधी छिलून गेले, काही कळलेच नाही,
बाहेर लखलखता प्रकाश झिरपताना
काळजात अंधारले कधी, कळलेच नाही.
जन्म देणारे गेले निघून आकाशीच्या बाप्पाकडे,
गाऱ्हाणे गायचे कसे, कळलेच नाही.
हरेक क्षण चिणलेत मेंदूच्या कपारींमध्ये,
स्मृतींना चकवायचे कसे, जमलेच नाही...
रात्र सरपटताच देहावरती खडबडीत
गळून पडतो मोगऱ्याचा फणा
चंद्र रडतो कोनाडयात, छळतात उरलेल्या त्वचेवर सोलल्याच्या खुणा
कैक येतात, जातात ; छेडत राहतात विवस्त्र देहातली आर्त छंदवीणा
सकाळ दुष्ट होताच येतात मरणाची
सुखस्वप्ने, भरवित बाजार जुना !
गंधभारित वेदनांचा जत्था मळक्या
देहातला, कळवळतो पुन्हा पुन्हा...
शहरातील बेघर भिकारी रात्री रिकाम्या पोटी धुळकट आडोशांना झोपी जातात. दिवसभर ते इकडे तिकडे भटकतात रात्रीची झोपायची जागा सलामत राहू दे म्हणून...
