सादळले आयुष्य..

का रे पडतोस तू असा? माझे घर जाते ना कर्दमून,
अन् छत लागते की ठिबकाया!
ओलेत्या अंगावर ल्यावे लागते ओलेतेच धडूते,
ज्याची आधीच गेलेली असते रया!

पाणी झिरपते कुडातून, सरपण जाते चिंब भिजून
अन् चूल बसते डोळे मिटून!
गळक्या छपराखाली पातेले पडते अडकून,
सांग आता सैपाकास भांडे आणू कुठून ?

एकच गोधडी तू तिलाही न सोडी,
एकच दंड घातलेली सतरंजी अन् तुझी त्यावरही रुंजी!
तुटक्या फडताळाचे जीर्ण लाकूड येई फुगून,
चिखलाने अंगण, परस निघतो माखून!

दप्तर ओले होता अक्षरं जाती मिटून,
तूच सांग आता देईल अभ्यास कोण लिहून ?
सारवण जाते वाहून अन् पाय जाती भेगाळून,
नेणार नाही कोणी ओझे माझे वाहून.

पडतोस ते पडतोस अन् गर्जनाही करतोस,
सानुला रे भाऊ माझा जातो की घाबरून!
येतोस तू खुशाल रे मेघांना झाकळून,
अन् आयुष्य माझे इथे हवेत जाते की सादळून.

असते हयात जर माझेही मायबाप,
तर तुझ्या थेंबाथेंबात मीही नाचले असते की रे भरभरून
कृपाएक करशील तर जीव टाकेन ओवाळून
फक्त एकदा त्यांना देशील का रे धाडून?

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~