आभाळमाया

निळ्या छतावर होई आभाळाची नक्षी,

दूर रानात चाले गायवासरांची कुक्षी

कधी उन्हाचं येती बेभानं आरमार,

तर कधी दाटून येई मेघांचं घरदार

पिले घरटयामंदी बसती उघडून चोची,

दूर गेली की उडून माय त्या पिलांची

भेगाळल्या भुईला वाटे तणाचाही भार,

निभावूनी सदा नेई विठूचा आधार

हिरवाई उलीशी अजूनही आहे जिती,

मुक्या जीवांची तिच खरी साथी

पडती अलगद मोडक्या संसाराची पालं,

आज इथं उद्या तिथं हेच चालं

किती आक्रीत जरी माणूस करी,

अंती भुईच त्याला उराशी गच्च धरी !

आठवता मायबाप पाणी डोळा येई,

सात जन्मही कमी त्यांची होण्या उतराई !!