त्या तिथे दूर वळणावरती शांत सुंदर गाव वसते माझे
अंधाररात्री चांदणे जिथे फुटक्या छपरावरी निजते
उजळूनी दाही दिशा उंबरठ्यावरी माथा रवी टेकवितो,
आकाशातला देव अंगणातल्या पानाफुलांत उतरतो,
उनाड अवखळ वारा तटतटल्या कंच पिकातुनी डोलतो
समईच्या ज्योतींचा मंदशीतल प्रकाश नितळ झिरपतो
माय पित्यांच्या अंतरी विश्वेश्वर तृप्ततो जिथे, ते गाव माझे!
त्या तिथे दूर वळणावरती, लालकाळ्या मातीचे गाव वसते माझे.
गोठ्यातल्या गाई बोलतात जिथे माझ्या माय बहिणींशी
अंगणातली तुळस तादात्म्यते कृष्णाच्या बासरीशी
पावसाचे पहिले जलाभिषेक होतात देवळाच्या कळसाशी
घुमणारे पारवे अबोल होतात रित्या विहिरीच्या तळाशी
चंद्र एकरूप होतो कंदिलातून पाझरणाऱ्या प्रकाशाशी
पारावरचा वड पारंब्यांच्या कानांनी गप्पा ऐकतो जिथे, ते गाव माझे!
त्या तिथे दूर वळणावरती, दिलदार माणसांचे गाव वसते माझे,
श्रमलेली पावले थांबवून जिथे, वाटसरू देऊळी पाठ टेकतो
चावडीवरचा न्यायनिवाडा ओलेत्या डोळ्यांचे थेंब पुसतो
तळ्याकाठी खेळणाऱ्या गोप्यांच्या चेहऱ्यावर आनंद ओसंडतो
शाळेच्या मोडक्या फळ्यावर सुबक अक्षरातला देश घडतो
शेत शिवारातून कष्टकरी बळीराजा निढळाचा घाम गाळतो
पहिला घास ताटातला दिला जातो मुक्या जीवाला जिथे, ते गाव माझे!
त्या तिथे दूर वळणावरती, फुलपाखरांचे पानाफुलांचे गाव वसते माझे,
माहेरी परतलेल्या मुली जिथे, पाणंदेतच धाय मोकलूनी रडतात
सासरी नांदणाऱ्या पोरीबाळी पाणवठी पदर डोळी लावतात
बांधावरच्या शुष्क बोरीबाभळी बारमाही हिरव्यापिवळ्या बहरतात
पिक येवो न येवो गावकुसाच्या कुशीत बियाणे रुजवतच असतात
नच बरसता आषाढमेघ; अभिषेक अश्रूंचे कोवळ्या अंकुरांना घडतात,
काळ्या मातीचा गंध नित्यनेमाने भाळी लावतात जिथे, ते गाव माझे!
त्या तिथे दूर वळणावरती, जिवाभावाचे गाव वसते माझे,
नांदती सारी अलौकिक सुखे जिथे, ज्याला कशाचीच उपमा नसे!
No comments:
Post a Comment