सरण..

काळोख वेचताना लामणदिवे बोटांचे झाले,अंतरंगी अंधार साठवूनी हृदय झाकोळले.
अट्टाहास प्रकाशाचा सोडून तप उलटले,
फसवले दिशांनी मला, त्याला युग लोटले.
दिक्कालाच्या रेघांनी नयन धुंद रेखाटले,
मृगजळी पाऊलखुणांनी आयुष्य विस्कटले.
वारयाने कस्तुरीचे तुझ्या पत्ते चुकीचे दिले,
शोधताना तुला, मी तारे मस्तकात खोवले.
तरंगांनी ताऱ्यांच्या गीत विरहाचे शिकवले,
दिसली न कधी तू, विराणीचे शब्द उसवले.
मोहात तुझ्या मी नाते उजेडाशी की तोडले,
देहातले वाटवाघुळ अंती स्मशानी लटकले.
काळोख जगताना नित्य देहाचे सरण पेटले,
अखेर सरणातल्या आगीत चैतन्य तुझे भेटले !

- समीर गायकवाड.