वाऱ्यांच्या तप्त झुळुकांच्या शिरी, दगडफुलांचे नाचरे गंध
काटेरी सावल्यात बाभळीच्या, सरडयांचे डौलदार डाव
विखुरलेल्या मातीच्या अंगाशी, झोंबित उन्हाचे पडाव
आभाळाच्या लख्ख आरशात, निरखे माळरानीचे विहंग
कोरडयाच ओढयात, टक्क शिळा पडुनी असत अभंग
बांधावरच्या सावल्यांना असे,नवरंगी फुलपाखरांचे उधाण
देठात पानाच्या सजविते स्वप्न, वाकलेले जराजीर्ण झाड
किरमिजी रुक्ष कायेत गवताच्या, जरी आचके देतसे ओल
मातीच्या कुशीत खोल चाले, मुळांचे हळुवार आचमन.
अंकुरती तरीही नवे कोंब, झाडांच्या निष्पर्ण शेंडयावर
चालताना माळरानी थांबती पावले, जरी उन्हे डोक्यावर
शीळ घुमे कानी जरी दिसत नसे उनाड पारवा दूर दूरवर
मातीच्या नभी प्रेमाचे विजळलेले रूप, म्हणजे माळरान
हिरवाईचे किनखापी गालिचे उसवुनी, जे ल्येई अंगी उजाड
अखेरच्या चिवट श्वासापर्यंत तग धरुनी हरवी ऊन नभास
असती जरी माळराने भकास, तरी कधी न गमती उदास !
- समीर गायकवाड.
No comments:
Post a Comment