दिवस उतरत जाताना सांजेला तुझ्या डोळ्यामधे
मंद तेवेलेले असतात त्या निर्मिकाचे लामणदिवे.
देहाच्या गाभारयातला प्रकाश चेहऱ्यावर जत्रा मांडतो.
भाळावर लिहिलेली काबाडकष्टाची गाथा वाचण्यास
होऊनी उतावीळ कृष्ण राधेचा वेणूनाद आसमंती करतो.
सांजेचा चंद्र तुझ्या रुपेरी केसांतल्या चांदीत झिरपतो,
तुळशीच्या पानाआडचा वारा घरभर फिरून दमतो.
सुरकुत्यात मी शोधतो हरवलेल्या आनंदाचा पारा,
करपल्या ओठांनी तू पुटपुटते आशीर्वाद रे लेकरा.
देवादिकाहून देतेस अधिक पाठी हात ठेवूनी थरथरता,
मी हात तुझा उरी कवटाळतो स्मरतो परमेश्वरा,
आयुष्य माझे लागू दे रे माझ्या माय माऊलीला !
- समीर गायकवाड.
No comments:
Post a Comment